’s Morgensvroeg, na het douchen, als ik me sta af te drogen, realiseer ik het me plotseling. Ik ben mijn verstand verloren. Onmiddellijk slaat de paniek toe. Haastig kijk ik om me heen: geen spoor te vinden. Ik haast me naar de slaapkamer. Niets te zien op het nachtkastje. En dus begin ik nerveus te zoeken onder het dekbed, onder de kussens en in de kasten.

“Wat ben jij nou aan het doen?”, vraagt Clara verwonderd.
Ik leg in enkele woorden uit wat er aan de hand is.
“Hoe krijg je dat voor elkaar?”.
Ze klinkt verwijtend.
Dat weet ik natuurlijk ook niet. Het komt namelijk niet elke dag voor.
“Geen idee”, zeg ik dan ook. “Ik was ‘m ineens kwijt. Gisteravond had ik ‘m nog”.
“Denk eens logisch na”, luidt het advies.
Ja, dat is natuurlijk een probleem, zo zonder verstand. Ik begin het langzamerhand warm te krijgen. Waar moet ik zoeken? Ben ik het zelf verloren, of is het moedwillig ontvreemd?
Ik ren de trap af naar de woonkamer. Je weet het immers maar nooit. Voor ’t zelfde geld vergeet je zoiets op de salontafel. Helaas, niets te ontdekken.
Met twee treden tegelijk storm ik de trap weer op.
“Kom op, gebruik je verstand!”, moedig ik mezelf aan. Om direct te begrijpen dat dat moeilijk wordt.

Vervolgens zijn we de hele morgen bezig met zoeken. En juist als we de moed zo’n beetje opgeven, ontdek ik iets bekends naast de televisie. Plotseling herinner ik me de talkshow van gisteren, waarin allerlei politici hun nietszeggende verhalen kwamen afsteken. Dat was dus het moment dat ik klaarblijkelijk mijn verstand niet meer nodig had en ‘m achteloos naast het toestel parkeerde.

Blij dat ik m’n verstand terugvind. Maar ik ben dus gewaarschuwd.