Het is een prachtige lentedag. Geen wolk, volop zon. Wij verblijven in de tuin. Niet omdat we uitgesproken buitenmensen zijn, maar het schijnt eeuwig zonde te zijn dergelijk fraai weer te negeren.

Niet dat er iets opvallends valt te beleven in de tuin. Er gebeurt namelijk niet veel. De planten dulden ons in hun midden en het gras heeft geen bezwaar tegen onze tuinstoelen. Ze bemoeien zich niet met ons en slechts zelden met elkaar. Flora is democratisch; iedere stem telt hier daadwerkelijk mee. Het overleg gaat traag. Te traag voor onze begrippen.

Daarom hebben mensen in de natuur niets te zoeken.