Het weer blijkt compleet omgeslagen en de regen gutst vanaf vijf uur ’s morgens tegen de ramen. En de vooruitzichten voor de komende dagen zijn ook bepaald niet gunstig.
“We kunnen de terrassen wel opruimen”, concludeert Clara. “De mooie tijden zijn voorbij”.
En dus sjouwen we na het ontbijt met stoelen, banken, tafels en drie grote parasols naar de berging achter het huis.

We zijn precies op tijd, want kort nadat we alles hebben opgeruimd, arriveert de klusjesman. De plannen zijn klaar, de berekeningen zijn gemaakt.
“Ik heb een paar stelposten opgenomen”, legt hij overbodig uit. “Je weet immers nooit wat je tegenkomt. Ik zou me daar verder niet druk over maken”.
Dat zijn we ook niet van plan. Wat ons verontrust, is de robuustheid van het geplande hekwerk. In de bijgevoegde schets lijkt het beoogde ijzerwerk sterk op een Extra Beveiligde Inrichting, zoals in Vught. Terwijl we een subtiele afrastering willen, in overeenstemming met de lichtvoetigheid van het voorterrein. Als we onze bezwaren hebben uiteengezet, licht het gelaat van de klusjesman op.
“Aha, dat is de bedoeling. Geen probleem, ik maak gewoon een nieuw plan. Hoef je je niet druk over te maken”.
Maar dat beginnen we onderhand wel te doen. Het lijkt erop dat we verschillende talen spreken. En dus leggen we alles nog maar eens tot in details uit. De man luistert aandachtig, noteert wat in een beduimeld boekje en verklaart nogmaals dat er niets is om ons druk over te maken.

Gelukkig start zijn auto in één keer. Hoeft hij zich ook niet druk te maken.