• Beschuldigingen

    Habemus papam. De kogel is door de kerk. Het college van kardinalen heeft haar keuze laten vallen op Robert Francis Prevost, de eerste Amerikaanse paus die onder de naam Leo XIV zijn pontificaat heeft aanvaard. Uiteraard heeft ‘zijn’ president de eer voor die benoeming al opgeëist. Het ego van die man is moeilijk in lichtjaren te meten. Dat kunnen we toch allemaal ook niet meer serieus nemen.

    De nieuwe paus heeft overigens nauwelijks zijn pontificale mantel omgegooid of verhalen over het toedekken van misbruik doen de ronde. Als ze waar zouden zijn, mogen ze hem wat mij betreft figuurlijk ‘aan de hoogste boom opknopen’, maar mocht dat anders zijn, zijn dergelijke aantijgingen uiterst schandalig. Diegenen, die de beschuldigingen hebben geuit, hoeven blijkbaar geen bewijs voor deze beweringen te leveren. Het Journaal en vele andere ‘serieuze’ media, brengen dit ‘nieuws’ alsof hoor en wederhoor zijn toegepast en de noodzakelijke fact checks zijn uitgevoerd. Als een journalistiek doorgeefluik, dus.

    De schade die dergelijke beschuldigingen teweeg brengen, is echter zeker niet te onderschatten. Dat is een nadelig gevolg van de ‘Me Too’-beweging: elke verholen of onverholen beschuldiging, waar of niet, bewezen of niet, is desastreus voor de reputatie. Je kunt iemands carrière breken door te suggereren dat hij zich ooit mogelijk misdragen heeft. Maar dat schijnt weinigen af te remmen, want de storm schandalen houdt maar aan.

  • Rep en roer

    Paus Franciscus is overleden en de hele wereld schijnt in rep en roer te zijn. Uiteraard mag dat overlijden gelden als een belangrijke gebeurtenis, merkwaardig genoeg een dag na het uitspreken van ‘Urbi et orbi’. Hoewel zijn leeftijd (88) en zijn broze gezondheid meer en meer duidden op een einde, kwam dit nieuws feitelijk onverwacht.

    Maar de nogal overdreven wijze waarop de loftrompet over deze opvolger van Petrus wordt geblazen, komt in ieder geval bij mij nogal misplaatst en overdreven over. Want wat heeft hij nu zoal veranderd of verbeterd tijdens zijn pontificaat? Vrij weinig. Hij sprak progressieve woorden, maar hield, waarschijnlijk aan de teugels van de behoudende clerus, hardnekkig vast aan de conservatieve lijn. Business as usual. Maar hij deed in ieder geval een poging; dat moeten we hem nageven.

    Het is overigens te hopen dat de ontwaakte progressieve krachten in en rond het Vaticaan ervoor kunnen zorgen dat in ieder geval de manmoedig ingezette koers wordt voortgezet en dat er geen sprake zal zijn van een neo-conservatisme. Daar hebben we inmiddels genoeg van in de wereld.