Ik ben aan het rommelen in de bibliotheek en stuit bij toeval op een archiefdoos vol magazines. Het blijkt de complete verzameling van Liber, het ledenblad van de VVD te zijn. De partij verkeerde destijds (2006) in mineur, met een desastreuze machtsstrijd tussen Mark Rutte en Rita Verdonk als schrijnend dieptepunt. Gevolg: een vernietigende verkiezingsuitslag.

In klein comité is vervolgens besloten dat het roer om moest. En daarvoor werd een commissie van deskundigen en wijsneuzen samengesteld, die na rijp beraad met een plan van aanpak diende te komen. Ik was een van die commissieleden.

Diverse herbronningsbijeenkomsten en talloze besloten vergaderingen naderhand hebben we een strategie vastgesteld. Een frisse wind diende te gaan waaien; de partij moest af van het imago van driedelig grijs en parelkettingen. Om dat, ook binnen eigen gelederen, kracht bij te zetten, heb ik diverse aanstormende talenten en potentiële nieuwe leiders geïnterviewd en deze gepubliceerd. Een nieuwe generatie liberalen diende zich aan. Gevolg: de hele partij werd opgeschud en de VVD werd in 2010 de grootste partij. Dat succes vervult me nog altijd met veel plezier.

Van de gesuggereerde vernieuwing kwam overigens weinig terecht. Als mijn geheugen me niet bedriegt, is slechts een tweetal van de met veel bombarie op het schild gehesen talenten, daadwerkelijk tot een van de Kamers doorgedrongen. De oudere garde bleek iets teveel aan het pluche gelijmd.