Buddingh’. De dichter/schrijver bij uitstek die de literatuur tot ambacht maakte. Niks dikdoenerij, niks verhevens. Literatuur is als voetbal: je hebt talent of je hebt het niet. Geen goddelijke interventie. En hij had ook een bloedhekel aan lieden die er meer van maakten dan het was. Die leefden vóór de poëzie. Hij leefde ván de poëzie, vóór zijn gezin. Die ‘voeten-op-aarde’ benadering heeft me altijd enorm aangesproken.

Luchtfietsers en talentloze BN’ers hebben we tegenwoordig genoeg. Mensen die ons willen laten geloven dat ze uitzonderlijk getalenteerd zijn als ze drie zinnen van de autocue kunnen lezen. En nog erger: mensen die dat geloven.

op dfc-reünies
hoor je altijd sterke verhalen
maar zelden zó sterk en frappant
als dit jaar van leo van bruggen

hij (leo) zat op het gymnasium
toen zijn leraar nederlands over
moderne poëzie kwam te praten
en een aantal namen noemde
waaronder ook de naam ‘buddingh’’

‘buddingh’, zei leo, ‘die ken ik wel:
die zit altijd elke zondag
bij ons op dfc.’

waarop de leraar sprak: ‘jongen,
ga jij de klas maar uit!’

C. Buddingh’ – ‘zo zijn onze manieren’

Onbegrijpelijk dat er al veertig jaar zijn verstreken sinds zijn overlijden. Buddingh’ mag dan een minor poet zijn geweest; zijn specifieke geluid mis ik nog steeds.