Laudator temporis acti. Niet meer… Heb net ‘Moeder en pen’, de dagboeknotities ’79-’83 van Mensje van Keulen gelezen. Zij behoorde, als een van de Maatstaf-redacteuren, tot mijn favorieten in de jaren zeventig.

Maar wat een opgeklopt getrut blijkt er uit deze schrijfsels. Lamlendig geweeklaag, moralistisch gemodder en eindeloos zuipen en vreemdgaan. Dat geldt overigens ook voor alle andere ‘helden’ uit die tijd die in deze notities worden opgevoerd: Gerrit Komrij, Theo Sontrop, Martin Ros, Dirkje Kuik, Ischa Meijer. Wat een achterbaks en egocentrisch zootje.

‘all is the same
time has gone by
some day you come
some day you’ll die
someone has died
long time ago.’

Cesare Pavese

Inderdaad, long time ago. De literaire elite bestond destijds klaarblijkelijk uit matige acteurs die hun eigen goedkope versie van ‘Coronation Street’ creëerden en ons vervolgens wilden doen geloven dat zulks een eigentijdse interpretatie van Shakespeare was. Klatergoud uit de grachtengordel.