• Midden

    Heb in al mijn jaren nog nooit zoveel politici in zo weinig dagen gezien. De televisie rookt bijna van een ongekende lijsttrekker-dichtheid. Ze berijden allemaal hun gekende stokpaardjes. En ze benadrukken allen de verschillen met de andere partijen. Vanzelfsprekend in hun eigen voordeel. Obstakels voor toekomstige samenwerking worden opgeworpen, coalitiegenoten worden bij voorbaat uitgesloten. Allemaal voor de bühne, omdat de uiteindelijke regeringssamenstelling feitelijk al vastligt.

    De blonde roerganger heeft zich daar al bij neergelegd, al beweert hij te vuur en te zwaard dat zijn partij straks de grootste zal zijn en andere partijen niet om hem heen zullen kunnen. En als ze dat wel doen, dat ze dan ondemocratisch handelen. Waar die bewering op gestoeld is, blijft volkomen onduidelijk. Dat de partijen die ertoe doen, hem gaan uitsluiten, staat ondertussen wel vast. Wie gaat immers nog weer in zee met de meest onbetrouwbare – en belangrijker nog: de meest onbekwame – partij van de hele Tweede Kamer? Het antwoord: niemand met z’n volle verstand.

    En dus gaat het deze keer niet over rechts of links, maar door het midden. GL-PvdA, D’66, CDA en VVD kunnen elkaar met alle mogelijke energie bestrijden, maar zullen na 29 oktober toch echt hun overeenkomsten moeten zoeken. Wat er nu gebeurt, is weinig meer dan de opmaat van de onderhandelingen die eind deze week zullen beginnen. In die zin is de hele campagne een nauwelijks interessant toneelstuk.

    Maar goed, het volk wil vermaakt worden en daar doen de dames en heren politici graag aan mee.
    En de talkshows.
    En de zetelpeilers, de politieke duiders en verdere analisten.
    Verkiezingen zijn een verdienmodel geworden. En het is duidelijk wie uiteindelijk de noodzakelijke gelden moeten opbrengen.

    In die zin zijn de debatten onvermijdelijk.

    Helaas.

  • Terzake

    Verkiezingsdebat op SBS6. Vier lijsttrekkers en een presentator die het liefst zichzelf hoort praten. Met als gevolg een babylonisch woordgeweld waar op den duur geen touw meer op te trekken en geen peil aan vast te knopen valt. Informatief gehalte: min drie.

    Opvallend detail: drie middenpartijen die stuk voor stuk de partij van de blonde roerganger uitsluiten voor een volgende coalitie. En blondie zelf die weinig anders weet uit te kramen dan dat volgens hem de Nederlanders het allemaal spuugzat zijn. Waar we als Nederlanders klaarblijkelijk spuugzat van zijn, wordt verder niet duidelijk gemaakt. Dat doet waarschijnlijk ook niet terzake.

    Wat ook niet terzake doet, is het feit dat zijn partij – een eenmansorkest met een twitteraccount, aldus een zijner opponenten – de afgelopen maanden werkelijk niets voor elkaar heeft gekregen. Wat ook weer geen wonder is met een dergelijke collectie van non-valeurs. Alle kritiek wordt weggewuifd: andere partijen hebben de chaos veroorzaakt of op z’n minst een adequate oplossing tegengewerkt.

    Wilde Geert verwacht overigens dat zijn partij een recordaantal zetels gaat halen. Waarop dat gebaseerd is, wordt vanzelfsprekend niet verklaard. Maar ook dat doet waarschijnlijk niet terzake.

    Feiten en daden, wat moet je d’r verder mee? Heden ten dage is ook de realiteit behoorlijk relatief.

  • Integriteit

    De grondwettelijke vrijheden vormen een belangrijk fundament in democratische beschavingen. Daar is vrijwel iedereen het over eens. En we maken daar met z’n allen, zeker ook in Nederland, graag gebruik van. Terecht, want ondanks soms stevige en excentrieke opvattingen, staat één ding boven water: diezelfde democratie moet tegen een stootje kunnen. En dat blijkt in de praktijk ook het geval.

    Niet geheel verwonderlijk maken ook lieden op de extreme flanken van het politieke spectrum volgaarne gebruik van deze grondwettelijke rechten. Meestal met het doel iets in de maatschappij op te schudden of om een discussie de gewenste kant op te sturen.

    Merkwaardig genoeg zijn diezelfde lieden een stuk minder enthousiast als ze zelf het onderwerp in dit soort discussies zijn. Ogenblikkelijk veranderen ze van rol: onderwerp wordt lijdend voorwerp. En vol ergernis wordt er vervolgens geklaagd over de rol van de media, de oneigenlijke redenaties van tegenstanders of de malversaties van politieke of maatschappelijke opponenten.

    Eerder liet de blonde roerganger zich al van z’n kinderachtigste zijde zien toen Trouw een kritische beschouwing over hem had gepubliceerd. Het enige partijlid riep z’n achterban op de eventuele abonnementen op het dagblad op te zeggen. Hoe kleingeestig.

    En nu is de 3xB onderwerp van discussie. Vanwege het negatieve advies dat de Raad van State uitbracht over de landbouwplannen van ‘’Us Femke’, opende de agrarische sloopkogel ongegeneerd de aanval. De Raad van State zou een hoog D’66-gehalte hebben en bovendien veel te politiek opereren. Let wel: we praten hier over het hoogste adviescollege van Nederland, wier positie in de Grondwet is verankerd. Kortom, de bijl aan de wortel van de rechtstaat.

    Toen de voorvrouw van Triple B vervolgens kritisch werd bevraagd over deze onterechte attaque, vond ze dat haar kritiek best geoorloofd is. En dat de Tweede Kamer een grote rol zou moeten spelen bij de benoeming van de leden van de Raad. Hoezo, té politiek? En gevraagd of ze een D’66-benoeming zou ondersteunen, bleek Carolientje krijgt nooit genoeg ervan, in haar wiek geschoten. De vraag beschouwde ze als een aanval op haar integriteit. Dat ze even daarvoor de integriteit van de gehele Raad van State ter discussie had gesteld, was blijkbaar een vraagstuk van gans andere orde.

    Grondwettelijke vrijheden gelden klaarblijkelijk voor iedereen. Allen voor sommigen wel meer dan voor anderen.

  • Fatsoen [1]

    De verkiezingen voor de Tweede Kamer zijn in aantocht. De voortekenen zijn onmiskenbaar, want op alle mogelijke en onmogelijke uren van de dag worden we lastig gevallen door lijsttrekkers en andere lieden die hopen op een steile politieke carrière. Mannen en vrouwen die precies komen uitleggen welke glorieuze toekomst van Nederland ze voor ons in petto hebben. En ons en passant duidelijk maken wier schuld het allemaal is, mochten die holle beloften geheel of gedeeltelijk niet bewaarheid worden. De verzekeringsclausules zijn voortijdig gedegen opgesteld.

    Zelfs de ‘blonde roerganger’ zoekt de publiciteit weer, na zijn vlucht in stilte, zogenoemd ten gevolge van een ernstige bedreiging vanuit België. De teruggang in de meeste peilingen daarna, bleken klaarblijkelijk nog bedreigender dan de vage berichten bij onze zuiderburen en dus kunnen we sinds kort de lege one-liners en onbewezen statements weer ten volle over ons heen laten komen. ‘Vandaag Inside’ blijkt het juiste podium om de vroegtijdige terugkeer van deze ‘verloren zoon’ luister bij te zetten. Het programma dat uitblinkt in genuanceerde meningen en intermenselijke fijnbesnaardheid, biedt overduidelijk het juiste decor voor een verse dosis populisme pur sang.

    Maar ook de andere politici vergasten ons op flinke hoeveelheden snedige credo’s en andere kretologieën, die ons moeten doen geloven dat er heilzame jaren aan de einder schemeren. Zeker als we op 29 Oktober de bolletjes bij hun namen met potlood rood kleuren. De ene gênante vertoning na de andere.

    ‘Een fatsoenlijk land’, claimt het CDA. Jammer genoeg lijkt die mogelijkheid al lange tijd uit het zicht. ‘Fatsoen’ is een eigenschap die in een ver verleden nog wel eens opgeld wilde doen in de politiek. En ook in het dagelijkse leven. Nu geldt alleen de gretigheid naar het pluche.

    En dan mag blijkbaar alles.

  • Toekomstige branden

    De Algemene Beschouwingen, afgelopen week in de Tweede Kamer. Met wederom een schaamteloos agressieve ‘blonde roerganger’, die zoals gewoonlijk als een dolle tekeer gaat en messcherpe beledigingen niet schuwt. Dat zijn partij in het kabinet Schoof op zijn one issue ‘asiel’, in het geheel niets voor elkaar heeft gekregen, is allang vergeten.

    PVV-minister Bulldozer, die alle betrokken ambtelijke geledingen en relevante adviescolleges onbeschoft negeerde, bleek niet in staat ook maar één steekhoudende maatregel ten uitvoer te brengen. Maar dat is, zo redeneert het enige PPV-lid, geheel te wijten aan het frustrerende gedrag van andere partijen. Om vervolgens vol op het orgel te gaan. Nog nooit van Kafka gehoord, die aan het begin van de vorige eeuw al wist dat “woorden wegbereiders van toekomstige daden zijn, vonken van toekomstige branden”.

    Die ‘toekomstige branden’ hebben we gisteren kunnen zien. Een hoop losgeslagen hooligans die overduidelijk het rellen tot grote hoogte willen brengen, heeft Den Haag geterroriseerd. Nietsontziend sloopwerk; domheid tot kwaliteit verheven.

    ‘Achterbaks de wegen van liegende mooipraters
    giftig als slangen zijn ze,
    slijmerig als slakken.
    Al vroeg hebben ze voor slinkse praktijken gekozen.
    Voor goede raad zijn ze doof.

    Haat laait in ons op; we zijn maar mensen.
    Het liefst zouden we ze met de koppen tegen elkaar slaan,
    tanden door de lip.
    Bloed willen we hen zien spugen.
    Smoor, Rechtvaardige, het kwade in de klem.’

    Margryt Poortstra – ‘Rechtvaardigheid zal uitgaan’ (bewerking van Psalm 58)

    De vrijheid om te demonstreren misbruikt door hordes hunnen. De echo van de PVV-tirade klonk luid. De ‘hoodies’ regeren de straat.

  • Retoriek

    VVD-leider Yesilgöz sluit een nieuwe samenwerking met de PVV uit. Niet zozeer om inhoudelijke aspecten, maar meer vanwege de bestuursstijl van de blonde roerganger en diens onbetrouwbaarheid, laat ze desgevraagd weten.

    Die uitspraken moet ik even op me laten inwerken. De VVD heeft dus geen bezwaar tegen de standpunten van de PVV, hoezeer die ook in strijd zijn met fatsoen, goede zeden en, ach detail, de Grondwet. Zo werkt politiek heden ten dage dus. Partijen nemen geen principiële besluiten om niet het beoogd electoraat te verliezen. Maar we focussen ons op personen of op bevolkingsgroepen, die we met rappe oneliners zwart maken. Waar of niet, is volstrekt irrelevant.

    Politiek heeft niets meer met feiten te maken, alleen met retoriek. En liefst hol. Want die klinkt het luidst als je evenzeer holle vaten gebruikt. En die zijn ruim voorhanden in de diverse fracties. De kiezer zal het ondertussen allemaal om het even zijn. Het publiek interesseert zich allang niet meer voor de feiten. Een al helemaal niet meer voor de politiek.

    En zo drijft de maatschappij langzaam uiteen. Tot de vlam in de pan slaat. Dan hebben we repressie of revolutie. Beide even erg.

  • Zijlijn

    Om 9.00 uur ’s morgens het lang verbeide bericht: het kabinet valt. Of preciezer: de ‘blonde roerganger’ trekt de stekker uit de regering en vaardigt de oekaze uit aan ‘zijn’ bewindslieden om zich terug te trekken.

    Daarmee komt er een einde aan dit merkwaardige, gearrangeerde huwelijk van VVD, NSC, BBB en PVV. Een onmogelijke combinatie, zoals vooraf werd vastgesteld en achteraf is bewezen. Een club met dusdanig tegengestelde belangen dat enige voortgang op essentiële terreinen vooraf al tot de onmogelijkheden leek te behoren. Fijnslijper Omtzigt pleitte voor rechtstatelijkheid, agrarische sloopkogel Van der Plas loog de boeren enige onmogelijkheden voor en gladjakker Yesilgöz observeerde en wachtte haar momenten af. En de Asielkoming? Die zweette van het eerste moment al peentjes. Bang dat zijn onuitvoerbare ideeën ontmaskerd zouden worden. Bang dat duidelijk zou worden in welke mate hij zijn achterban heeft voorgelogen. Bang dat zou worden onthuld met welk een kudde non-valeurs zijn partij de Tweede Kamer heeft besmeurd.

    En dus werd er telkens krampachtig de aandacht gevestigd op de niet bestaande asielcrisis. En een week geleden, toen pijnlijk aan de oppervlakte kwam dat het kabinet werkelijk niets tot stand heeft gebracht, gooide Geert de handdoek. Zijn actieplan met punten die al aantoonbaar onuitvoerbaar zijn gebleken, moesten worden omarmd door de andere partijen. Dat bleek de nooduitgang die hij zocht.

    De PVV keert terug naar de zijlijn en zal daar blijven ook. Geert is nu eenmaal weinig meer dan een van de stuurlui. Geert Walders, kortgezegd.