Paus Franciscus is overleden en de hele wereld schijnt in rep en roer te zijn. Uiteraard mag dat overlijden gelden als een belangrijke gebeurtenis, merkwaardig genoeg een dag na het uitspreken van ‘Urbi et orbi’. Hoewel zijn leeftijd (88) en zijn broze gezondheid meer en meer duidden op een einde, kwam dit nieuws feitelijk onverwacht.

Maar de nogal overdreven wijze waarop de loftrompet over deze opvolger van Petrus wordt geblazen, komt in ieder geval bij mij nogal misplaatst en overdreven over. Want wat heeft hij nu zoal veranderd of verbeterd tijdens zijn pontificaat? Vrij weinig. Hij sprak progressieve woorden, maar hield, waarschijnlijk aan de teugels van de behoudende clerus, hardnekkig vast aan de conservatieve lijn. Business as usual. Maar hij deed in ieder geval een poging; dat moeten we hem nageven.

Het is overigens te hopen dat de ontwaakte progressieve krachten in en rond het Vaticaan ervoor kunnen zorgen dat in ieder geval de manmoedig ingezette koers wordt voortgezet en dat er geen sprake zal zijn van een neo-conservatisme. Daar hebben we inmiddels genoeg van in de wereld.