De gemeentelijke plantsoenendienst meldt zich voor het periodieke onderhoud. Om half acht ’s morgens loeien de bladblazers en ronken de veegmachines. Een zoemend koor dat ons ontbijt begeleidt.

Als ik tegen half negen naar buiten loop, arriveert juist de grasmaaier voor het gazon aan de voorzijde. Zoals gebruikelijk is de voorman wel in voor een praatje.
“Goeiemorgen”, opent hij. “Het werd weer tijd voor de APK”.
Iedere keer dezelfde grap. Voorspelbaarheid tot kwaliteit verheven.
Ik knik ter bevestiging.
“De herfst komt vroeg dit jaar”, stel ik vast. “De droogte”.
“Klopt”, erkent de man. “De bomen hebben veel te lijden dit jaar. Heeft alles te maken met de klimaatverandering”.
“’t Wordt hoog tijd dat er maatregelen worden genomen”, meen ik. “En dan het liefst maatregelen die daadwerkelijk hout snijden”.
“Boeren uitkopen”, meent de man stellig. “Er zit weinig anders op. En de industrie zal een stap terug moeten doen”.
“Ik zie dat helaas niet op korte termijn gebeuren”, somber ik. “Niet met de huidige politieke verhoudingen. Iedereen maakt zich verschrikkelijk druk over asiel en migratie, en ondertussen wordt de klimaatcrisis alleen maar groter”.
“Klopt”, stelt de man vast. “Er worden geen besluiten genomen, terwijl dat toch de functie van een kabinet is. Maar pappen en nathouden, lijkt het devies. ’t Wordt er niet beter op”.
Dat is ook weer waar. De grasmaaier gaat met racesnelheid over het gazon. Even later houdt de kakofonie op. Het park ligt er weer mooi bij. De voorman zwaait als afscheid. We hebben geen tijd gehad de overige wereldproblemen de revue te laten passeren. Volgende keer beter. Tot over drie weken.