Ik heb vanmiddag een afspraak bij de Universiteit van Amsterdam. De faculteit Wijsbegeerte wil graag dat ik mijn mening geef over de reeks colleges Wetenschapsfilosofie. En die uitnodiging hebben we gecombineerd met een bezoek aan Hein en Lies.
En dus reisden Clara en ik gistermiddag per trein naar de hoofdstad en wandelden later over Damrak en Rokin, door de Leidsestraat en over het Leidseplein richting Vondelpark. Drommen mensen, rijen auto’s.

Gelukkig is het doodlopende gedeelte van de Vossiusstraat een welkome oase. Hein en Lies hebben de drank al op tafel staan en anderhalf uur later blijkt dat ze ook nog eens flink hebben uitgepakt met het diner.
“We zien elkaar per slot van rekening niet elke dag”, verklaart Hein de indrukwekkende reeks van gangen.
Een waarheid als een koe.
“We zoeken het tegenwoordig meer in de kwaliteit dan in de kwantiteit”, legt Clara uit.
En ook daar is geen woord tussen te krijgen.

De volgende morgen lopen Clara en ik, na het ontbijt en een warm afscheid van onze vrienden, naar de Oude Manhuispoort. Wat direct opvalt, is de immense drukte, ook op deze doordeweekse dag. Voor we het Rokin hebben bereikt, hebben we al minimaal vijftien buitenlandse talen gehoord, variërend van Italiaans, Japans, Spaans tot binnensmonds geknauw dat veel op Engels lijkt. Jazeker, ook de Amerikanen zijn van de partij

Na het overleg maken we even een omweg via Kalverstraat, Spui en Nieuwendijk. Om tot de conclusie te komen dat de stad ons ontgroeid is. Te druk, te chaotisch, te smerig. Overal gedoe, wegwerkzaamheden, koeriersbusjes, fatbikes, bakfietsen en andere ellende. Heel blij dat we begin van de avond weer op ons eigen terras zitten. Amsterdam is voor andersoortige mensen, blijkbaar. Niet geschikt voor bejaarde parkbewoners.