We zijn andermaal in het ziekenhuis, want ik moet een CT-scan ondergaan. Hoewel de diagnose met medische zekerheid is gesteld, moet deze scan toch de mogelijk ergens aanwezige twijfel zien weg te nemen. Of misschien is het ook wel zo dat de medische tredmolen, ondanks tegengeluiden en tussentijdse conclusies, simpelweg voortdraait. Hoe het ook zij, we melden ons op de afdeling Radiologie.

Uiteraard hebben we ons van tevoren online aangemeld en houden de aldus verkregen QR-code voor het de elektronische lezer. Dat floept op groen, met de mededeling ‘U bent aangemeld’.
Een lege wachtkamer. We nemen plaats. Nog geen minuut later komt de verpleegkundige me halen. Een vorm van verborgen werkeloosheid? Of gewoon uitstekende planning?
De gang naar de behandelruimte is een trip down memory lane. Tweeënveertig jaar geleden maakte ik diezelfde gang, weliswaar in een ander ziekenhuis. Destijds een heel medisch circus: ik moest me helemaal uitkleden, kreeg een operatiejasje en een ongemakkelijke lumbaalpunctie. Nu alleen jasje en dasje uit en af.
“Gaat u hier maar liggen”.
Zelfs met schoenen aan. Geschuif en gezoem. Drie minuten later zijn we klaar.

Dát is vooruitgang.