We ontvangen een deftig schrijven van de Gemeente. In de regel is dat geen goed nieuws. Meestal kost dat geld. Het college van Burgemeester en Wethouders geeft ons in overweging dat het wandelen door Park Groenestein door sommige mensen als onveilig en bedreigend wordt ervaren. Zeker in de schemering en des nachts. Om daaraan tegemoet te komen, denken B&W aan de mogelijkheid om straatverlichting op cruciale punten op de wandelpaden te installeren. En ze doen daarbij direct het voorstel om de hiermee gepaard gaande kosten te middelen.

De verbijstering slaat ogenblikkelijk toe. Straatverlichting? Op diverse punten in het park? Waanzin! We gaan toch ook geen verlichting plaatsen in het Sterrebos? Zeker niet als het onderhavige park privébezit is. Dit voorstel komt erop neer dat wij moeten zorgen dat derden, wanneer ze zich op ons grondgebied bevinden, zich veiliger ervaren. Een kwestie van de wereld op zijn kop zetten.

Dit is een klassiek geval van ‘een vinger geven’; de Gemeente heeft al eerder pogingen gedaan om de greep op het landgoed te verstevigen. Het is blijkbaar bij vele politici een doorn in het oog dat ergens in het zuidoosten van de stad een schijnbaar onaantastbare enclave ligt. Een privé-oase in een woestijn van sociaaldemocratische geldingsdrang. En dus wordt van tijd tot tijd een poging gedaan om de overeenkomst die mijn opa decennia geleden heeft ondertekend, steeds wat verder op te rekken. Een overeenkomst, waarbij feitelijk en juridisch een recht van overpad is geregeld voor omwonenden. Een recht dat door de Gemeente destijds meteen werd ‘verkocht’ als ‘openstelling voor het publiek’. En dat publiek vergt nu klaarblijkelijk verdere aanpassing voor haar gerief. Althans, zo willen de politici ons doen geloven.

Het wordt tijd weer eens orde op zaken te stellen.