Gisteravond is Charlie Kirk doodgeschoten. Een bekende rechtse influencer, die blijkbaar een persoon teveel op de lange tenen heeft gestaan. De beelden zijn weliswaar stuitend – de man werd tijdens een drukbezochte bijeenkomst in Utah onder vuur genomen – maar de gevolgen overtreffen dat vele malen. Het lichaam was notabene nog niet eens koud toen de eerste beschuldigingen losbarstten.

De Republikeinen hadden niet veel tijd nodig om de Democraten als schuldigen aan te wijzen, en andersom klonken ook vurige verwijten. Die kakofonie is vandaag onverminderd voortgegaan, ironisch genoeg op de dag dat the land of the free de grootste binnenlandse aanslag herdenkt. Blijkbaar onvoldoende reden om de zaken eens genuanceerd te bekijken.

Nu wordt dat ook lastig met een hork als president aan het roer. De man is de belichaming van ongenuanceerdheid en onverdraagzaamheid. Als een dreinend kind slaat deze pathologische narcist om zich heen. Met als gevolg dat we waarschijnlijk nog jaren met de naweeën van deze mafketel zitten opgescheept. Dat kun je natuurlijk ook een roemrijke nalatenschap noemen.

Maar of je daar trots op moet zijn?