• Midden

    Heb in al mijn jaren nog nooit zoveel politici in zo weinig dagen gezien. De televisie rookt bijna van een ongekende lijsttrekker-dichtheid. Ze berijden allemaal hun gekende stokpaardjes. En ze benadrukken allen de verschillen met de andere partijen. Vanzelfsprekend in hun eigen voordeel. Obstakels voor toekomstige samenwerking worden opgeworpen, coalitiegenoten worden bij voorbaat uitgesloten. Allemaal voor de bühne, omdat de uiteindelijke regeringssamenstelling feitelijk al vastligt.

    De blonde roerganger heeft zich daar al bij neergelegd, al beweert hij te vuur en te zwaard dat zijn partij straks de grootste zal zijn en andere partijen niet om hem heen zullen kunnen. En als ze dat wel doen, dat ze dan ondemocratisch handelen. Waar die bewering op gestoeld is, blijft volkomen onduidelijk. Dat de partijen die ertoe doen, hem gaan uitsluiten, staat ondertussen wel vast. Wie gaat immers nog weer in zee met de meest onbetrouwbare – en belangrijker nog: de meest onbekwame – partij van de hele Tweede Kamer? Het antwoord: niemand met z’n volle verstand.

    En dus gaat het deze keer niet over rechts of links, maar door het midden. GL-PvdA, D’66, CDA en VVD kunnen elkaar met alle mogelijke energie bestrijden, maar zullen na 29 oktober toch echt hun overeenkomsten moeten zoeken. Wat er nu gebeurt, is weinig meer dan de opmaat van de onderhandelingen die eind deze week zullen beginnen. In die zin is de hele campagne een nauwelijks interessant toneelstuk.

    Maar goed, het volk wil vermaakt worden en daar doen de dames en heren politici graag aan mee.
    En de talkshows.
    En de zetelpeilers, de politieke duiders en verdere analisten.
    Verkiezingen zijn een verdienmodel geworden. En het is duidelijk wie uiteindelijk de noodzakelijke gelden moeten opbrengen.

    In die zin zijn de debatten onvermijdelijk.

    Helaas.

  • Fatsoen [1]

    De verkiezingen voor de Tweede Kamer zijn in aantocht. De voortekenen zijn onmiskenbaar, want op alle mogelijke en onmogelijke uren van de dag worden we lastig gevallen door lijsttrekkers en andere lieden die hopen op een steile politieke carrière. Mannen en vrouwen die precies komen uitleggen welke glorieuze toekomst van Nederland ze voor ons in petto hebben. En ons en passant duidelijk maken wier schuld het allemaal is, mochten die holle beloften geheel of gedeeltelijk niet bewaarheid worden. De verzekeringsclausules zijn voortijdig gedegen opgesteld.

    Zelfs de ‘blonde roerganger’ zoekt de publiciteit weer, na zijn vlucht in stilte, zogenoemd ten gevolge van een ernstige bedreiging vanuit België. De teruggang in de meeste peilingen daarna, bleken klaarblijkelijk nog bedreigender dan de vage berichten bij onze zuiderburen en dus kunnen we sinds kort de lege one-liners en onbewezen statements weer ten volle over ons heen laten komen. ‘Vandaag Inside’ blijkt het juiste podium om de vroegtijdige terugkeer van deze ‘verloren zoon’ luister bij te zetten. Het programma dat uitblinkt in genuanceerde meningen en intermenselijke fijnbesnaardheid, biedt overduidelijk het juiste decor voor een verse dosis populisme pur sang.

    Maar ook de andere politici vergasten ons op flinke hoeveelheden snedige credo’s en andere kretologieën, die ons moeten doen geloven dat er heilzame jaren aan de einder schemeren. Zeker als we op 29 Oktober de bolletjes bij hun namen met potlood rood kleuren. De ene gênante vertoning na de andere.

    ‘Een fatsoenlijk land’, claimt het CDA. Jammer genoeg lijkt die mogelijkheid al lange tijd uit het zicht. ‘Fatsoen’ is een eigenschap die in een ver verleden nog wel eens opgeld wilde doen in de politiek. En ook in het dagelijkse leven. Nu geldt alleen de gretigheid naar het pluche.

    En dan mag blijkbaar alles.

  • Veilig

    We ontvangen een deftig schrijven van de Gemeente. In de regel is dat geen goed nieuws. Meestal kost dat geld. Het college van Burgemeester en Wethouders geeft ons in overweging dat het wandelen door Park Groenestein door sommige mensen als onveilig en bedreigend wordt ervaren. Zeker in de schemering en des nachts. Om daaraan tegemoet te komen, denken B&W aan de mogelijkheid om straatverlichting op cruciale punten op de wandelpaden te installeren. En ze doen daarbij direct het voorstel om de hiermee gepaard gaande kosten te middelen.

    De verbijstering slaat ogenblikkelijk toe. Straatverlichting? Op diverse punten in het park? Waanzin! We gaan toch ook geen verlichting plaatsen in het Sterrebos? Zeker niet als het onderhavige park privébezit is. Dit voorstel komt erop neer dat wij moeten zorgen dat derden, wanneer ze zich op ons grondgebied bevinden, zich veiliger ervaren. Een kwestie van de wereld op zijn kop zetten.

    Dit is een klassiek geval van ‘een vinger geven’; de Gemeente heeft al eerder pogingen gedaan om de greep op het landgoed te verstevigen. Het is blijkbaar bij vele politici een doorn in het oog dat ergens in het zuidoosten van de stad een schijnbaar onaantastbare enclave ligt. Een privé-oase in een woestijn van sociaaldemocratische geldingsdrang. En dus wordt van tijd tot tijd een poging gedaan om de overeenkomst die mijn opa decennia geleden heeft ondertekend, steeds wat verder op te rekken. Een overeenkomst, waarbij feitelijk en juridisch een recht van overpad is geregeld voor omwonenden. Een recht dat door de Gemeente destijds meteen werd ‘verkocht’ als ‘openstelling voor het publiek’. En dat publiek vergt nu klaarblijkelijk verdere aanpassing voor haar gerief. Althans, zo willen de politici ons doen geloven.

    Het wordt tijd weer eens orde op zaken te stellen.

  • Toneelstuk [2]

    Vroeg onderweg, richting Den Haag. Met een beetje geluk weten we onze auto nog in de parkeergarage onder Plein kwijt te raken en daarvandaan wandelen we rustig naar de Koninklijke Schouwburg. Tegen twaalven arriveren we daar. De beveiliging is streng en dat lijkt gezien de maatschappelijke situaties meer dan terecht. We tonen onze uitnodigingen, gaan naar binnen en nemen plaats.

    Daarna ontvouwt zich een bizar toneelstuk, vol van matige acteurs die publiekelijk lonken naar de diverse hoofdrollen. De dames en heren politici die hun eigen imago een stuk waardevoller achten dan hun functioneren als volksvertegenwoordiger. De BN-cultuur in haar meest misselijkmakende vorm.

    Ineens schieten de woorden van mijn vader me te binnen. Woorden, ruim veertig jaar geleden uitgesproken. Woorden over de waan van de dag versus de kijk op de lange termijn. En de rol van de adel om dat precaire evenwicht te bewaren. Met het wegkwijnen van de invloed van de adel is die balans geleidelijk verdwenen. Dat had pa goed gezien.

    De Koning spreekt woorden van machteloosheid. De ene open deur volgt op de andere. Alleen de paragraaf over respect en samenbundeling beklijft bij mij. Woorden over veiligheid voor meisjes en vrouwen. Voor mensen met keppeltjes. Met hoofddoeken. Of voor mensen van hetzelfde geslacht die hand in hand willen lopen. Zaken waarvoor Clara zich al jarenlang heeft ingezet en die tot nu toe alleen in woorden hun weerslag hebben gevonden. En dat een en ander tot niets heeft geleid.

    We gooien er een driewerf ‘hoera’ uit en wachten rustig op onze beurt om de zaal te verlaten. Op zijn weg naar buiten, kruisen de blikken van de Koning en de mijne elkaar. Hij vertrekt geen spier, maar knippert even met beide ogen. Het signaal is duidelijk: de jaarlijkse cabaretvoorstelling is weer volbracht.

    Buiten pakken donkere wolken zich samen boven Den Haag. Ruim drie uur later baadt Groenestein echter in een aangenaam nazomerzonnetje. Weer een verspilde dag. De wijn smaakt uitstekend.

  • Verstand

    ’s Morgensvroeg, na het douchen, als ik me sta af te drogen, realiseer ik het me plotseling. Ik ben mijn verstand verloren. Onmiddellijk slaat de paniek toe. Haastig kijk ik om me heen: geen spoor te vinden. Ik haast me naar de slaapkamer. Niets te zien op het nachtkastje. En dus begin ik nerveus te zoeken onder het dekbed, onder de kussens en in de kasten.

    “Wat ben jij nou aan het doen?”, vraagt Clara verwonderd.
    Ik leg in enkele woorden uit wat er aan de hand is.
    “Hoe krijg je dat voor elkaar?”.
    Ze klinkt verwijtend.
    Dat weet ik natuurlijk ook niet. Het komt namelijk niet elke dag voor.
    “Geen idee”, zeg ik dan ook. “Ik was ‘m ineens kwijt. Gisteravond had ik ‘m nog”.
    “Denk eens logisch na”, luidt het advies.
    Ja, dat is natuurlijk een probleem, zo zonder verstand. Ik begin het langzamerhand warm te krijgen. Waar moet ik zoeken? Ben ik het zelf verloren, of is het moedwillig ontvreemd?
    Ik ren de trap af naar de woonkamer. Je weet het immers maar nooit. Voor ’t zelfde geld vergeet je zoiets op de salontafel. Helaas, niets te ontdekken.
    Met twee treden tegelijk storm ik de trap weer op.
    “Kom op, gebruik je verstand!”, moedig ik mezelf aan. Om direct te begrijpen dat dat moeilijk wordt.

    Vervolgens zijn we de hele morgen bezig met zoeken. En juist als we de moed zo’n beetje opgeven, ontdek ik iets bekends naast de televisie. Plotseling herinner ik me de talkshow van gisteren, waarin allerlei politici hun nietszeggende verhalen kwamen afsteken. Dat was dus het moment dat ik klaarblijkelijk mijn verstand niet meer nodig had en ‘m achteloos naast het toestel parkeerde.

    Blij dat ik m’n verstand terugvind. Maar ik ben dus gewaarschuwd.