Zou een fraai onderwerp voor een verhaal – misschien zelfs een hele roman – kunnen zijn: erachter komen dat dat alle huizen, scholen, gebouwen en/of plekken uit je herinnering niet meer blijken te bestaan. Dat geeft voeding aan een aantal vragen. Klopt mijn herinnering wel? Of is de werkelijkheid veranderd? Heeft mijn leven zich zo voltrokken als ik altijd heb gedacht? Is er een parallel bestaan en zo ja, hoe ben ik van het ene naar het andere geschakeld? Totale verwarring zou het resultaat kunnen zijn.

Als ik naar mijn eigen leven kijk, dan kan ik een redelijk imposante lijst van verdwenen locaties opnoemen:

(Oude) Academisch Ziekenhuis Groningen, Oostersingel
Kleuterschool De Jasmijn, Haydnlaan
Basisschool Joseph Haydn, Haydnlaan
Oude en Nieuwe Rooms-Katholieke Ziekenhuis, Verlengde Hereweg en Van Swietenlaan
Thorbecke College, Hofstraat
Sportpark Coendersborgh, Helperzoom
Centrale Interfaculteit, Kraneweg 74
Faculteit Sociologie, Grote Markt
’t Hijgend Hert, Papengang

Alsof een fors gedeelte van mijn jeugd en mijn jonge volwassenheid is weggevaagd. Of nooit als zodanig heeft bestaan. En eigenlijk is dat best een beangstigende gedachte. Hoe bedrieglijk is ons geheugen? Hoe bedrieglijk zijn de reële ontwikkelingen? En hoe bedrieglijk is de relatie die wij tussen beide vormen?