Ineens schiet hij in mijn gedachten. Menno. Een vaag type die dichtbij mijn vriend Wout woonde gedurende de middelbare schoolperiode. Menno voetbalde wel eens met ons mee op het pleintje in de buurt. Hij kon er niet al te veel van, maar dat deerde hem blijkbaar niet. Eigenlijk kon niets hem veel interesseren

Menno bleef vaag en dat gold eigenlijk voor het hele gezin. Als je daar aanbelde, wist nooit iemand of Menno thuis was. Niemand van de gezinsleden was ook maar een beetje geïnteresseerd in de andere huisgenoten. Mede daardoor bleef Menno een enigma. Het enige dat ons opviel was zijn onmatige drankgebruik als we eens samen naar de kroeg gingen. Een omen, zo later bleek.

Later verloren we hem uit het oog. Via via hoorden we dat hij verslaafd en dakloos was geraakt. En dat de bevoegde instanties behoorlijk met hem in de maag zaten. Menno wilde niks. Niet afkicken, niet naar de woningstichting. Niks. Een aantal maanden daarna werd hij gevonden. Overdosis.

Menno had het leven al opgegeven voordat het was begonnen.