’s Morgensvroeg verschijnt de druktemaker met een aanhanger vol ijzerwerk. Eind vorige week heeft hij de herziene voorstellen aan ons getoond en zijn we akkoord gegaan met de plannen. En nu zijn die plannen klaarblijkelijk al omgezet in metalen realiteit.
Even later wordt er driftig met grondboren gewerkt om de betonnen poeren, die het hekwerk moeten schragen, in de grond te doen verzinken. Tegen half elf nodigen we de man uit voor koffie op het terras – het is vandaag prachtig weer – en ondertussen is de halve ijzervoorraad verwerkt.
Kort na de lunch komt de man trots vertellen dat de klus geklaard is. En inderdaad, het privégedeelte van de voortuin is subtiel, maar onontkoombaar afgescheiden van het publieke gedeelte. Kortom, we mogen tevreden zijn.
Na de nodige loftuitingen onzerzijds, verdwijnen bus en aanhanger via de oprit uit het zicht. We zijn verguld met het eindresultaat. En hopelijk zijn we nu verlost van de ongevraagde en zeker ongenode gasten die zich aan ons willen opdringen. Hoeven we ons daarover in ieder geval niet meer druk te maken.
