Het is een aardige wandeling naar het centrum. Goed voor het gestel, is mij verteld. En daarom maak ik zo’n beetje wekelijks die tocht. Langs de Helperzoom, over de Herebrug, door de Herestraat en dan naar de uiteindelijke doelen: de Groningse boekhandels. Een kleine 6000 stappen.

Onderweg kom ik een oude bekende tegen.
“Hé, Reuma. Lange tijd niet gezien”, groet ik.
“Klopt. Heb je me gemist?”, komt het vlotte antwoord.
Nee, dat kan ik niet zeggen. Mijn medicatie werkt goed en het stroeve, stramme gevoel in mijn handen is goeddeels onder controle.
“”Hoe is het nu verder met je?”, vraagt hij door.
Ach, eigenlijk wel goed. De ene dag beter dan de andere. Sinds ik hem een maand geleden ook al tegenkwam, is er verder geen reden tot klagen.
“Maar ik heb je al veel langer niet meer gezien”, ontkent hij die ontmoeting. “Ben je mijn broer Scleri tegengekomen? Ik ben Artri”.
Ja, dat kan natuurlijk ook. Die broers Reuma zijn niet uit elkaar te houden. Daarvoor moet je echt een expert zijn. En dat ben ik niet.

“Je zult me misschien wel wat vaker zien”, kondigt hij aan. “Want ik ben in de buurt komen wonen”.
Zo zie je maar weer. Zelfs tijdens het wandelen kun je heel onaangenaam verrast worden. Morgen de dosis maar weer verhogen.