• T-Gaza

    Oranje heerst in het Midden-Oosten. De bulldozer van ‘the land of the free’ heeft zoals gewoonlijk weinig subtiele drukmiddelen aangewend om de strijdende partijen tot een voorlopige wapenstilstand te dwingen. En eerlijk is eerlijk: alle diplomatie, alle internationale wandelingen op zeer breekbare eieren, hebben tot nu toe niet tot resultaat geleid. En dus was het misschien tijd voor een andere, wat minder fijnbesnaarde aanpak. En laat dat nu net de specialiteit van ‘the Donald’ zijn.

    Eerst werden de leidinggevenden van Hamas flink onder druk gezet. Niet akkoord met de voorstellen? Dan krijgt Israël carte blanche om Gaza met de grond gelijk te maken. Om daarna geannexeerd te worden. En dat laatste kunnen we dan ook gelijk op de Westelijke Jordaanoever verwachten. Meteen doorpakken.

    Tegelijk kreeg ook Israël de duimschroeven aangedraaid. De president had namelijk zijn zinnen gezet op de Nobelprijs voor de Vrede en dus moest er côute-que-côute de weg naar de vrede worden ingeslagen. En het feit dat Netanyahu zonder ‘oranje’ toestemming een bombardement in Qatar had uitgevoerd, zette ook kwaad bloed. Je krijgt per slot van rekening niet elke dag een vliegtuig van 400 miljoen cadeau. En dus mag je wat voorzichtiger omgaan met zo’n bevriende mogendheid.

    Ben benieuwd of de president nog zo rotsvast achter zijn eigen vredesinitiatieven staat nu de Nobelpenning aan z’n neus voorbijgegaan is. Misschien dat hij zich straks tevreden moet stellen met een golfresort in Gaza of een T-tower in Ramallah. Of beide. Bij hem weet je ’t maar nooit.

  • Gordiaanse knoop

    Sinds een paar dagen vliegt er allerlei wapentuig van Israël richting Iran en vice versa. Al met al creëert dat een tamelijk hachelijke situatie. En elke regering heeft een schijnbaar plausibele verklaring voor dit plotseling oplaaiende wapengekletter. De dreiging van het Iraanse atoomwapen, het desastreuze oorlogsgeweld in Gaza, de subversieve acties van Hezbollah, de tweederangs behandeling van Palestijnen in het Beloofde Land.

    Het is een schier eindeloze reeks van onderlinge verwijten waaraan het totale gebrek aan vertrouwen ten grondslag ligt. En dat zorgt voor een ongelooflijk complex probleem, een Gordiaanse knoop. Een probleem dat steeds lastiger valt op te lossen, omdat bittere verwijten en agressieve acties op elkaar worden gestapeld en we steeds verder van de onvermijdelijke onderhandelingstafel lijken af te drijven. Weliswaar wordt er buiten het zicht van de wereld blijkbaar nog steeds onderhandeld door allerlei strijdende partijen, maar de onwrikbare posities die worden ingenomen, voorkomen tot nu toe enigszins baanbrekende resultaten. Gevolg: dood en verderf zover het oog reikt.

    Daar helpt zelfs de Rijdende Rechter niet.

  • Vrede

    De onderhandelingen tussen Oekraïne en Rusland worden hervat, ze heeft de president van the land of the free laten weten. Zijn argumentatie: het onvoorstelbare bloedvergieten moet zo langzamerhand ophouden. Wanneer die hervatting precies zijn beslag moet krijgen, laat hij, ondanks diverse vragen van journalisten, in het midden. Wel maakt hij duidelijk dat dit schijnbaar tastbare vredesinitiatief toch vooral zijn verdienste is. Om aansluitend direct een claim op de Nobelprijs voor de Vrede te leggen.

    De president maakt voorts duidelijk dat Oekraïne forse delen van het soevereine territorium dient op te geven voor een duurzaam vredesproces. Of Oekraïne daarmee instemt, doet klaarblijkelijk niet ter zake. En er wordt geen woord gewijd aan het feit dat Rusland toch echt de agressor in dit conflict is en derhalve nauwelijks verdient ook maar iets van een overwinning te proeven. Die andere president in het Kremlin zal een glimlach niet hebben kunnen onderdrukken bij zoveel vrijgevigheid. Voor die voormalige KGB-er is dit een win-win situatie. Óf het proces gaat door en Rusland kan de overwinning in de Donbas claimen, óf het proces wordt afgewezen en Rusland kan beweren dat de tegenstander blijkbaar geen vrede wil. Een vrijbrief om de desastreuze bombardementen en droneaanvallen met hernieuwde kracht voort te zetten.

    Welke uitkomst dit Oekraïense ‘wurgcontract’ gaat opleveren, is overduidelijk van minder belang voor de man in het Witte Huis. Hij heeft z’n deal met de Oekraïense grondstoffen en mineralen al binnen en kan dus de verdere afwikkeling van het conflict voorlopig rustig afwachten. De peacemaker heeft zijn slag geslagen.

    Er wordt overigens geen woord gerept over de onbegrijpelijke ellende in Gaza, waar de staat Israël werkelijk schofterig tekeer gaat. Blijkbaar is het ‘onvoorstelbare bloedvergieten’ daar van secundair belang. Zoals voor Israël de Gazaanse bevolking blijkbaar ook secundair is.

    Vreemd dat geweld, dood en verdriet op verschillende plekken tot verschillende reacties leidt. Verschillende belangen, waarschijnlijk.