Rond vier uur meldt onze klusjesman zich. Zijn grijze bus kom, zo te horen, met spattend grind tot stilstand en even later verschijnt zijn imposante gestalte achter het huis.
“Zo, mensen van het goede leven”, opent hij. “Kunnen jullie het hier nog een beetje uithouden?”.
Dat kunnen we. Alcoholvrij biertje? Dat voorstel valt in goede aarde.

“Zeg es, wat zijn precies de plannen?”, klinkt het na een paar ferme slokken.
We leggen uit dat we graag een hekwerk op het voorterrein willen hebben om alle nieuwsgierige wandelaars tegen te houden.
“Hebben jullie daar zoveel last van?”, vraagt hij vol verwondering.
Dat hebben we. En we zijn die geagiteerde discussies ook zat.
“Ach, je moet je niet meer overal druk over maken”, luidt het advies. “Je kunt je overal wel over opwinden. Dat doe ik niet meer”.
Hij trekt zijn meetlat tevoorschijn als teken dat de rust voorbij is. Bij de voortuin neemt hij de maat van de meest onmogelijke dingen. In een soort geheimschrift wordt het een en ander genoteerd in een oud schriftje.
“Wat voor hekwerk hadden jullie in gedachten?”, informeert hij.
We leggen uit wat de bedoeling is. Niet te lomp; het moet geen strafkamp worden.
“Prima. Komt in orde. Hoef je je verder niet druk over te maken. Doe ik ook niet”.
We bieden nog een biertje aan, dat gretig wordt aanvaard.
“Ik ga even aan het rekenen en kom dan met een voorstel en een offerte. Hoef je je verder niet druk over te maken”.
Prima. We schudden handen en hij vertrekt naar zijn bus. Even later horen we dat de auto niet wil starten. Een reeks knetterende vloeken klinkt. Hij heeft blijkbaar iets gevonden om zich druk over te maken.