Het begon met kleine dingen. Een koffiekopje dat plotseling verplaatst bleek. Een geopende brief die een dag later ongeopend ergens anders weer opdook.

In het begin besteedde hij daar weinig aandacht aan. Maar op een gegeven moment werd het meer dan uitsluitend lastig. Zijn auto stond op een andere plek dan waar hij hem had achtergelaten. De route naar zijn werk die plots gewijzigd was. Dergelijke ongemakken zorgden ervoor dat hij beter begon op te letten. En het werd duidelijk: er zat een scheur in de tijd.

Waar de tijd normaal een vloeiend verloop kende, scheen nu het ene moment niet op het volgende aan te sluiten. Alsof er momenten ontbraken. Alsof er een dag ontbrak.

Daar schrok hij enorm van. En de wetenschapper in hem zorgde ervoor dat hij de proef op de som ging nemen. Hij noteerde waar hij zijn auto parkeerde, maakte foto’s van de route naar werk en ruimde alles in huis volgens strak omlijnde plannen op. De resultaten waren onbevredigend. De locaties op de foto’s bleken niet met de realiteit van de volgende dag overeen te komen. De notities van de parkeerplekken klopte niet. En zijn huisraad leek een eigen leven te leiden. Toen begon hij zich te realiseren dat hij zijn grip op de werkelijkheid aan het verliezen was.

De paniek sloeg toe.