De verkiezingen voor de Tweede Kamer zijn in aantocht. De voortekenen zijn onmiskenbaar, want op alle mogelijke en onmogelijke uren van de dag worden we lastig gevallen door lijsttrekkers en andere lieden die hopen op een steile politieke carrière. Mannen en vrouwen die precies komen uitleggen welke glorieuze toekomst van Nederland ze voor ons in petto hebben. En ons en passant duidelijk maken wier schuld het allemaal is, mochten die holle beloften geheel of gedeeltelijk niet bewaarheid worden. De verzekeringsclausules zijn voortijdig gedegen opgesteld.

Zelfs de ‘blonde roerganger’ zoekt de publiciteit weer, na zijn vlucht in stilte, zogenoemd ten gevolge van een ernstige bedreiging vanuit België. De teruggang in de meeste peilingen daarna, bleken klaarblijkelijk nog bedreigender dan de vage berichten bij onze zuiderburen en dus kunnen we sinds kort de lege one-liners en onbewezen statements weer ten volle over ons heen laten komen. ‘Vandaag Inside’ blijkt het juiste podium om de vroegtijdige terugkeer van deze ‘verloren zoon’ luister bij te zetten. Het programma dat uitblinkt in genuanceerde meningen en intermenselijke fijnbesnaardheid, biedt overduidelijk het juiste decor voor een verse dosis populisme pur sang.

Maar ook de andere politici vergasten ons op flinke hoeveelheden snedige credo’s en andere kretologieën, die ons moeten doen geloven dat er heilzame jaren aan de einder schemeren. Zeker als we op 29 Oktober de bolletjes bij hun namen met potlood rood kleuren. De ene gênante vertoning na de andere.

‘Een fatsoenlijk land’, claimt het CDA. Jammer genoeg lijkt die mogelijkheid al lange tijd uit het zicht. ‘Fatsoen’ is een eigenschap die in een ver verleden nog wel eens opgeld wilde doen in de politiek. En ook in het dagelijkse leven. Nu geldt alleen de gretigheid naar het pluche.

En dan mag blijkbaar alles.